Categorieën:
Geavanceerd zoeken
- Sexdating
- Advertenties geile vrouwen
- Op zoek naar affaire?
- Beetje vreemdgaan
Amateur Sex Op Even Flirten
Sexverhalen.startkabel.nl
Sexverhalen
Sexverhalen.2link.be
|
|
|
|
|
|
Tieners verhalen // Hopman Insigne
Het kampvuur brandde nu zodanig, dat je er willekeurig blokken op kon gooien zonder te verstikken. De schemering had al een tijdje ingezet en het begon stilaan donkerder te worden. Gelukkig was het voor de tijd van het jaar nog lekker warm, dus we hoefden geen truien aan te trekken. Ons uniform was warm genoeg.
“Laat het eerste groepje maar komen” zei Ko, terwijl hij op zijn horloge keek. “Ik ben er klaar voor”. De route naar de post was kinderlijk eenvoudig en dat was ook de bedoeling. Aan het begin van de hike waren de jongens helemaal niet geďnteresseerd in kompasroutes, ze dachten aan heel andere dingen. Ieder groepje zou er zo even lang over doen. Ze vertrokken vanaf de start in intervallen van 20 minuten, zodat we per post ook gemiddeld 20 minuten de tijd hadden voor onze spelletjes. Het zevende groepje moest daarom bij de start 2 uur wachten en ik dacht aan wat er door hun hoofdjes ging. Twee uur lang denken aan alle spelletjes die ze zouden doen. Wat had de leiding dit jaar voor verrassingen?
In de verte hoorde ik wat geluiden; jongensstemmen. Ik wenkte Ko en zei dat ze eraan kwamen. Omdat we de post moesten voorbereiden, waren we niet bij de start geweest, dus was het voor ons ook een verrassing wie er in het eerste groepje zaten. Ik hoopte stiekem dat Wouter erbij zat, want we hadden afgesproken dat ik bij het eerste groepje de vragen zou stellen. Wouter had zo’n heerlijk ondeugend koppie en sliste een beetje. Hij was een beetje de studiebol van het groepje, dus hoefde hij nooit lang na te denken over de vragen, behalve dan aan het einde en dan begon hij zo heerlijk te stamelen. Geloof het of niet, maar hij was ook een van die jongetjes die dan ook een beetje scheel begon te kijken. Of was dat maar verbeelding. Ik hoopte het vandaag te kunnen controleren. Enfin, ik zou het in een paar tellen weten.
Ko had zich onder te tafel verschanst, zodat ze hem niet zagen. Hij schoof de gordijntjes dicht en wachtte in spanning af wie de eerste zou zijn. Ze kwamen dichterbij maar helaas helaas, Wouter zat niet in het eerste groepje. Dan maar hopen dat ie in 3 zat, want dan stelde ik de vragen wederom. Het groepje verscheen in het licht van het kampvuur en het waren Jeroen, Jasper en Jochem. “Als we daar de 3 J’s niet hebben”. Ontzettend flauw, maar goed, het ijs was gebroken. “Ga maar naast elkaar rond het vuur zitten.” Ik zag hun gouden Hopman-insignes glinsteren in het licht van het vuur. Ze waren met echt gouddraad gestikt deze hele speciale insignes. Jeroen en Jochem waren er vorig jaar ook bij en voor Jasper was het zijn eerste nachtelijke hike. Die gaat als laatste dacht ik, dan is ie extra opgewonden als hij zijn twee vrienden eerst heeft zien gaan. Die gaat weinig punten scoren.
Ik legde het spel uit en vroeg Jeroen om als eerste naar de hoge tafel te lopen. “Ga maar met je buik tegen de rand staan en leg je handen vlak op het tafelkleed.” Hij stond nu met zijn onderlijf tegen de gordijntjes aan. Ik pakte een touw en sloeg dat losjes om zijn rug, zodat beide uiteinden aan mijn zijde van de tafel lagen. Ik ging zitten op de kruk en pakte de uiteinden vast. Ik hield ze niet strak vast, maar het was ook alleen bedoeld om hem niet naar achteren te laten gaan als hij schrok.
“Ben je er klaar voor?” vroeg ik en hij knikte een beetje zenuwachtig. “Mooi, dan gaan we zo beginnen met de vragen.” Het was eigenlijk best wel een beetje gemeen om deze post als eerste in de route op te nemen, want de jongens waren op en top gespannen en nerveus. In het verleden hadden we deze post een keer aan het einde en dan raakten we weleens uit de vragen. Jeroen schrok even en keek naar beneden. Ik trok het touwtje licht aan om hem bij de les te houden. Blijkbaar waren de gordijntje opengeschoven. Zelf vond ik het eerste groepje ook altijd het spannendst, want ik had er weken naar uitgekeken en nu was het dan eindelijk begonnen.
“Kijk me aan” zei ik, “Ik noem een land en jij noemt de hoofdstad, duidelijk?” Jeroen knikte. Ik hoorde onder de tafel het geluid van een gesp die los ging en dacht meteen aan dat schattige knulletje van drie jaar terug. Net veertien en voor het eerst op hike. Hij was zo nerveus dat hij de eerste vraag niet eens haalde. Het was gebeurd voordat zijn onderbroek uit was. Het was best wel zielig, maar we hebben ons een breuk gelachen en ik hoop dat hij het niet al te serieus opvatte. Hij zit nog steeds bij de Scouting en ging tot zijn 16e mee op de hikes. Na je 16e houdt het feestje op en mag je een jaar niet mee. Als je 18 bent, mag je mee als leiding. Voor Robbie is dat dus volgend jaar.
“Oostenrijk”. Er volgde een korte pauze en hij stamelde: “Wenen”. “Italie”. “Rome!” Het grappige is dat de eerste vragen vaak lastig zijn en er dan een paar vragen komen die er schijnbaar makkelijk uitgaan. Het wordt spannend als de jongens voor de tweede keer beginnen te stamelen, want dan is het einde nabij. Er volgden een trits landen en hoofdsteden en Jeroen hield het aardig vol. Toen ik het tiende land noemde zag ik dat zijn handen niet meer vlak op het tafelkleed lagen, maar dat hij zijn vingers langzaam krulde en het tafelkleed begon vast te houden. Zijn hoofd boog wat naar voren en daarna snel weer omhoog. Zijn bovenlijf leek wat te schokken. Ik gokte op nog twee vragen. Ik zat er zelden naast. “Duitsland” herhaalde ik plagerig op een zachte toon. Hij sloot zijn ogen langzaam en mompelde “Ber ber ber LIJN!”. Goedzo dacht ik. Hij legde zijn hoofd in zijn nek en begon met zijn ogen te knijpen. “Kom op, hou nog even vol. Frankrijk...” Zijn handen waren tot vuisten gebald, hij probeerde zich te verzetten.
Bij het kampvuur keken de twee anderen uiterst verlekkerd naar het schouwspel dat zich zo’n vier meter van hun vandaan voltrok. Ze keken naar de blote billen van Jeroen, die zijn broek op zijn enkels had. Ze zagen zijn billen samenknijpen en begrepen dondersgoed dat de laatste vraag gesteld was. Ze wilden eigenlijk dichterbij kruipen, maar Jochem fluisterde tegen Jasper dat ze zich moesten omdraaien en naar het vuur staren. “Kijk naar het vuur en denk aan andere dingen.” “Waarom, het is zo geil om dit te zien”. “Daarom juist”, siste Jochem, “het is zo geil dat je straks bij de eerste vraag al klaar bent.” Hij had een soortgelijke post vorig jaar ook gehad en wist dat het een trucje van de leiding was om je te laten kijken. Waarom stond de tafel anders zo dicht bij het vuur? “De derde jongen heeft meestal de minste vragen goed en dus de minste punten. En ik denk dat jij vandaag de derde bent. Je bent hier voor het eerst en het is voor de leiding de kick om daarvoor te zorgen.” Jasper knikte, maar begreep maar half wat Jochem zei. “Als ik zo aan de beurt ben, dan blijf je gewoon naar het vuur staren en stop je je vingers in je oren, begrepen?” Jasper wilde nog wat zeggen, maar Jochem drukte zijn vinger op zijn mond.
“Pa... RIIIJJJJS” Hoorde de twee bij het vuur en ik zag Jeroen met zijn kin op zijn borst onregelmatig schokken. Hij had bijna het tafelkleed volledig van de tafel gesleurd en alleen het touw hield hem nog op zijn plaats. Ik liet het langzaam vieren en ik zag Jeroen heel langzaam door zijn knieën gaan. De beide jongens draaiden zich tegen beter weten in om en zagen hun vriendje omlaag zakken en achterover rollen, tot hij met gespreide armen op zijn rug lag, starend naar de sterren die hij nu letterlijk en figuurlijk zag. In een glimp zagen ze de gordijntjes sluiten, maar ze konden niet zien wie er onder de tafel zat.
“Goed gedaan!” riep ik naar Ko en hij reageerde met een ingehouden “hmmmmm” en fluisterde, “laat de tweede maar komen, doe die nieuwe maar als laatste”. Vuile snoeperd, dacht ik; je wilt zeker mijn record afpakken, mijn record met Robbie. Ik stond op, boog naar voren en keek Jeroen recht in de ogen. “Jeroen, 11 punten! Een heel behoorlijke score!” Vervolgens keek ik naar het vuur en riep Jochem naar de tafel. “Zie je wel” zei hij tegen Jasper. “Kijk naar het vuur, oren dicht. Ons groepje mag geen punten verspelen, begrepen?” Jasper knikte en draaide zich om. Jochem liep fluitend naar de tafel en nam plaats.
Ik legde het tafelkleed goed, deed het touw om zijn middel en ging zitten. “Hoe is jouw topografische kennis?” Ik probeerde hem uit het lood te krijgen door op een zachte, haast zwoele toon te praten. Jochem was een taaie zoals wij dat noemden. Een echt baasje en voor zijn 15 jaar een stuk zelfverzekerder dan zijn leeftijdgenootjes. Hij was er zo-eentje die wist hoe paarden liepen en ik verdacht hem er van dat hij vlak voor de start nog snel even naar de wc moest en dan bedoel ik niet om te plassen. Helaas voor hem maakt dat op zijn leeftijd niet veel uit, want de ervaring leerde dat het pas helpt na de 3e of 4e keer. Een zelfbewuste tijdrekker, nou, we zullen zien.
Zo te horen was Ko begonnen en dat was een stuk minder te merken aan Jochem dan aan Jeroen. Ik zei het al, het is een baasje. Maar goed, Ko had ook zo zijn trucjes en ik was benieuwd of Jochem daar tegenop kon. Het moest Ko inmiddels ook wel duidelijk zijn geworden dat hij nu Jochem voor zich had. Jeroen was inmiddels naar het vuur gekropen en begon aan Jasper te vertellen hoe ontzettend lekker het was geweest en dat hij zich gewoon niet kon inhouden. Jasper stopte zijn vingers nog dieper in zijn oren en wendde zich van Jeroen af. “Ok, laat maar, je merkt het zo zelf wel.” Hij trok zijn broek omhoog en lag op zijn rug naast het vuur, steunend op zijn ellebogen. “Jasper jongen, jij haalt de helft van de vragen niet eens. Slecht voor onze punten, maar boeien, daar denk ik nu echt niet aan”. Jeroen zag dat de broek van Jochem omlaag zakte en begon mee te tellen met de vragen. “Wat een witte kont heb jij!” riep hij naar Jochem, die zijn hoofd omdraaide en zijn tong uitstak. “Lik m’n reet, zakkewasser!”.
Het hoorde eigenlijk niet bij het spel, maar het bracht me wel op een idee. Voor een buitenstaander lijkt dit alles op een soort ongeremde orgie, maar er zijn strenge regels aan het Gouden Hopman-insigne verbonden. Een van de regels is dat alles zuiver oraal is. Anaal binnendringen met wat dan ook is verboden. Niet omdat dat niet fijn zou zijn, maar het is een van de dingen die dit spel onderscheidt van gewone homoseksuele seks. Dat maakt dit selecte groepje juist zo speciaal en zo spannend. Je weet dat er bepaalde grenzen zijn, die niet overschreden mogen worden. Als het immers is toegestaan, dan mag en kun je dat van alle leden van de groep verlangen en er zijn nu eenmaal genoeg jongens die dat niet prettig vinden. Maar goed dat even terzijde, de regels zal ik later allemaal uit de doeken doen.
Technisch gezien is aan een kontje likken geen anale seks, maar het is wel enorm opwindend. Dus om die taaie zo min mogelijk punten te laten halen zou dat wel een mooie oplossing zijn. Ik riep naar Jeroen, dat het helemaal geen gek idee was wat Jochem opperde en Jeroen stond na een lichte aarzeling langzaam op. Nog in een waas van net besefte hij niet dat hij zijn groepje zo geen dienst bewees wat punten betreft. Hij liep op Jochem af en ging gehurkt achter hem zitten. Jochem keek om en voelde de bui al hangen. Jeroen glimlachte naar hem en stak zijn tong uitdagend naar hem uit. “Finland” zei ik zacht en Jochem draaide zijn hoofd langzaam mijn kant op. “Ja ja, dat krijg je er van als je een grote mond hebt.” Jochem keek me verbaasd aan. “Een leiding van voren en Jeroen van achter. Hoeveel vragen worden dit? Finland...” Het duurde even voor Jochem dit besefte en toen ik nogmaals “Finland” zei, antwoordde hij langzaam “Helsinki”. “Goed zo, Jochem heeft nu 3 punten”.
Ik zag dat Jochem het moeilijk had. Ik vermoedde dat er in zijn hoofd een soort strijd aan de gang was tussen “Ik en mijn grote mond, daar gaan de punten” en “Oh, was is dit lekker, ga door ga door”. Die punten lijken onbelangrijk, maar dat is het in het geheel niet. Hoe meer punten, hoe langer je het dus kan volhouden en hoe hoger je in de ‘pik-orde’ staat. Mooi woord in dit verband. En zoals bij veel sporten ook het geval is, heb je een groepsscore en een individuele score. De winnaar van de hike, daar kijken de andere jongens tegenop. Er zijn verder geen privileges aan verbonden; iedereen is gelijk. Maar toch, om te winnen moet je wel een goeie zijn.
Achter Jochems rug was Jeroen aan zijn taak begonnen. Hij had zijn handen op de billen van Jochem gelegd die ze –tevergeefs- probeerde samen te knijpen. Blijkbaar begon het tweede stemmetje in zijn hoofd te winnen en langzaam verslapte zijn spieren. Jeroen stak zijn beide duimen tussen de billen en duwde ze uit elkaar. Hij kwam dichterbij en raakte met zijn tong het sterretje van Jochem. “Athene!” hoorde hij roepen en na een zacht “Zweden” hoorde hij “Stockholm”. Hij draaide kleine cirkeltjes en merkte dat hij best wel veel spuug produceerde. Het sterretje glom in het maanlicht en de billen trilden af en toe een beetje. Ik keek Jochem ondertussen diep in zijn ogen en vervolgde mijn vragen.
Hij probeerde zich stoer te houden en keek mij bijna getergd aan. “Spanje” werd gevolgd door een resoluut “Madrid”, maar twee vragen later verscheen die kenmerkende blos op zijn wangen die ik eerder had gezien. Ik had hem op de plek waar ik hem hebben wilde. “Schiet op, volgende vraag, ik hou het niet meer” riep hij bijna grommend. Zijn bovenlijf ging op en neer en hij lag nu bijna voorover op de tafel. “Ok, laat me even denken, Finland? Oh nee, die hebben we al gehad”. Zijn gezicht begon rood aan te lopen en hij leek wel te stoppen met ademen. “Hmmmm... Ierland?”. Hij moest mij het antwoord schuldig blijven, althans binnen de reglementaire tijd, want als een briesend paard stootte hij zijn adem uit en begon heftig te hijgen. Jeroen week naar achteren en wapperde een hand voor zijn neus. Jochem had blijkbaar tijdens de ontlading een windje gelaten. De boef.
Ik liet het touw vieren en ook Jochem zakte zichtbaar voldaan door de knieën. Jeroen kroop naar opzij, zodat Jochem naast hem op zijn rug rolde. Jeroen leek een beetje verbaasd over de intensiteit van daarnet en schuifelde langzaam achterwaarts terug naar het vuur. Jochem daarentegen kwam langzaam overeind, hees zijn broek op, keek me aan en zei “Belfast”. Onder de tafel hoorde ik Ko grinniken en hij kon het niet laten om te roepen: “Nee, lul, het is Dublin!” Jochem schudde even met zijn hoofd en realiseerde dat hij de stem herkende. “Ko?” Ik knikte en fluisterde hem in zijn oor dat hij dat niet aan Jasper mocht vertellen.
Jasper was afgelopen zomerkamp door Ko ingewijd in het Gouden Hopman-insigne, dus die kenden elkaar recentelijk heel goed. Als Jasper wist dat het Ko was onder de tafel, dan was de verrassing weg. De bedoeling was de degene onder de tafel zich pas na de derde zou tonen, iets wat veelal tot reacties leidde als “Ik wist het wel dat jij het was” of “Wat? Dat had ik nooit gedacht”. Jochem begreep wat ik zei, draaide zich om en zette zich bij het vuur. “Je liet een scheet man! Viespeuk!” zei Jeroen en Jochem haalde zijn schouders op: “Boeien”. Ik riep Jasper, maar die zat natuurlijk nog met zijn vingers in zijn oren, dus toen ik zijn naam voor de tweede keer noemde, gaf Jeroen hem een por in z’n zij. “Wat is er?”. “Jij bent aan de beurt kleine. Zet ‘m op. Denk aan de lelijke juf van Geschiedenis, misschien helpt dat”.
Jasper stond heel langzaam op en na een zetje in zijn rug liep hij langzaam richting de tafel. Ik zag zijn silhouet in het kampvuur achter hem. Wat een lekker knulletje is het toch, ik hoop dat hij het een beetje volhoudt... “Ben je zenuwachtig?” vroeg ik toen hij bijna bij de tafel was. “Best wel ja” zei hij zacht en keek verlegen naar beneden. Hij had nog net niet de baard in de keel, maar was van onderen al aardig op weg een grote jongen te worden. Hij was zoals ik later zal uitleggen precies op het juiste moment ingewijd. Dat inwijden luistert erg nauw en is zoals alle dingen in het Gouden Hopman-insigne aan strenge regels gebonden. Ik denk dat het juist vanwege die strikte regels zo’n succes is al die jaren. Het maakt het heel exclusief en daarmee ook een beetje mythisch. Zoiets als de Vrijmetselarij. Niemand weet precies wat ze doen en dat maakt hen zo machtig. Iedereen houdt zijn mond.
“Wees gerust Jasper, het is niet eng, het is gewoon alleen erg spannend en heel erg lekker. Je zult er van genieten.” Hij bloosde en schoof langzaam tegen de tafel aan. Het touw ging losjes om zijn rug en het stond op het punt om te beginnen. “Toe maar, leg je handen op het kleed, je hoeft echt niet bang te zijn”. “Het is voorbij voor je het weet” dacht ik er meteen maar bij. Ik had wel een beetje met hem te doen; zijn eerste hike, zijn eerste post en dan als nummer drie moeten. Dat deden we vaak met opzet, dat moet ik toegeven, maar sinds het record met Robbie was de noodzaak daartoe niet meer zo aanwezig. Dat record viel niet meer te breken. Hij kwam al klaar toen zijn broek zijn enkels raakte en er verder nog helemaal niks was gebeurd. Nul punten, een verbetering van het vorige record met 2. Dat record stond 7 jaar op naam van jawel, Ko... Jasper moest eens weten.
Nu tien jaar later was Ko dus van zijn beschamende record af. Maar de vernedering zat hem blijkbaar diep, dus af en toe wilde hij ook wel eens een ander jongetje richting de 2 punten ‘helpen’ of misschien wel 1 als hij mazzel had. Nul kun je helaas niet breken. Ik legde mijn handen naast die van Jasper en wreef met mijn duimen lichtjes over de rug van zijn hand. Ik zag een kleine rilling over zijn armpjes gaan. Onder de tafel hoorde ik het bekende geluid van een gesp die losgemaakt wordt en tot mijn grote verbazing zag ik Jaspers oogjes rood worden, alsof hij bijna ging huilen. “Sorry” stamelde hij en even snapte ik niet wat er aan de hand was. Toen hoorde ik vanonder de tafel drie keer kloppen. Het kon toch niet waar zijn?
Ik liet het touw los en ik zag Jasper een drietal stappen naar achter doen en met beide handen zijn kruis bedekken. Hij had zijn broek nog aan, alleen de knoop was los en de gulp naar beneden. Ik snelde om de tafel heen knielde naast hem, sloeg een arm om hem heen en vroeg: “Wat is er Jasper, wat is er gebeurd?” Hij zei niets en snotterde een beetje. Ik keek naar links en zag Ko’s gezicht tussen de gordijntjes. Hij wenkte me en ik kroop naar hem toe. Hij fluisterde in mijn oor: “Dit geloof je niet, ik deed zijn knoop los en toen ik zijn gulp open deed zag ik een klein donker vlekje in zijn boxer dat in twee stappen groter werd.” Ik geloofde mijn oren niet en keek snel even om naar Jasper. Met mijn rechterhand haalde ik voorzichtig zijn handen voor zijn kruis weg en inderdaad, Ko had gelijk.
Er schoten snel een boel dingen door mijn hoofd. Ik moest Jasper troosten, ik wilde meer weten van Ko en raar maar waar, het niet te breken record van Robbie was gebroken... Ik keek snel even naar Ko en toen wendde ik me weer tot Jasper, Ik nam zijn hoofd in mijn handen en keek hem aan: “Jasper, het is goed, er is niks aan de hand. Je hoeft je nergens voor de schamen”. Jasper kon nog steeds geen woord uitbrengen. Achter me hoorde ik Ko, die zich zo geluidloos als hij maar kon zat te verkneukelen. Hij had zich blijkbaar ook gerealiseerd dat Robbie uit de boeken was. Ik moest even heel snel denken. We konden nu twee dingen doen. Als we het hier bij lieten en de groep zouden doorsturen naar de volgende post, dan zou dat voor Jasper een grote vernedering zijn. Hij zou het lachertje van het weekend zijn en Jasper leek me niet het jongetje dat daar goed mee om kon gaan. We konden hem ook een tweede kans geven. Dat hoorde eigenlijk niet, maar ik vond dat we een uitzondering konden maken.
Feitelijk was de ‘behandeling’ namelijk nog niet echt begonnen, hoewel je kunt zeggen dat als de riem los gaat, het spel begonnen is. Aan de andere kant had Ko hem nog niet echt aangeraakt. De regels waren heilig, dat wist ik als geen ander. Maar ik vond mijn uitleg acceptabel en zeker verdedigbaar. Ondertussen stond Jasper daar maar en de beroering was de twee bij het vuur ook niet ontgaan. Zij hadden het ook gezien. Maar... van de achterzijde leek het of zijn broek nog niet uit was, dus besloot ik snel zijn gulp dicht te doen en zijn riem vast te maken. Ik had niet het idee dat Jeroen en Jochem dat zagen. Ik fluisterde wat in Jaspers oor en stond toen op en liep naar het kampvuur. Ik zei dat Jasper geschrokken was nog voordat het spel begonnen was en dat we opnieuw zouden beginnen. Grappig genoeg vonden ze dat wel leuk en beiden nestelden zich al giechelend als kleine meiden zodanig dat ze het komende schouwspel goed konden aanschouwen. Ik leidde Jasper weer naar de tafel.
“Jasper” zei ik zacht, zodat de twee bij het vuur het niet konden horen, “ik geef je een tweede kans. OK? Wil je dat?” Hij keek me een beetje verward aan. “Eigenlijk heb je nul punten, begrijp je dat?”. Dit keer knikte hij. “Maar voor deze ene keer mag je het een tweede keer proberen en geloof mij, niet veel jongetjes krijgen zo’n kans”. Het duurde even, maar er kwam een kleine lach op zijn gezicht; het zag er eigenlijk wel een beetje trots uit. “Zet ‘m op Jasper!” riepen de twee bij het vuur en geleidelijk raakte Jasper op zijn gemak. Ik denk dat hij het best wel cool vond dat juist hij een tweede kans kreeg. Hij kreeg zelfs een beetje branie, rechtte zijn rug en met zijn beide handen stevig op het kleed zei hij: “OK, ik ben er klaar voor”. Het gordijntje ging open en ik begon met de eerste vraag.
“Griekenland” en Jasper antwoordde volmondig “Athene!”. Ik zag een twinkeling in zijn ogen. De olielamp die aan een tak boven de tafel hing maakte mooie schaduwen op zijn gezicht. Jasper beet op zijn onderlip en ik was bang dat hij het weer niet zou gaan redden, dus ging ik snel door met mijn vragen. “Kom op Jasper! Denk aan de punten!” riepen de twee bij het vuur en Jasper keek heel even om en stak zijn duim op. “Handen vlak op de tafel” zei ik, “Portugal”. Hij antwoordde snel en voor we het wisten waren we al bij de zevende vraag. “Hou vol, hou vol” zei ik zachtjes. “Je doet het geweldig”. Hij richtte zijn hoofd op en keek schijnbaar doelloos naar de sterrenhemel.
Jeroen en Jochem zagen het ook en wat ik niet kon zien, maar slechts kon vermoeden, was dat zijn billen begonnen samen te knijpen. “Slowakije” vroeg ik snel, maar hij zei dat hij die niet wist. “OK, het is Bratislava, volgende vraag, Tsjechië, kom op, die weet je wel”, maar ik realiseerde me dat hij nu helemaal niet meer met topografie bezig was en dat hij de strijd aan het verliezen was. Ik concentreerde me op zijn houding en verkrampte blik. Mijn God, wat is dat een mooi gezicht, zo’n jonge jongen die op het punt staat, maar er tegen vecht. “België dan” zei ik, maar hij kon niet meer antwoorden. Het was gebeurd. Hij kermde. Jeroen keek Jochem aan en besefte dat hij dit spel gewonnen had. Jochem, die immers een puntje minder had was ook een beetje opgelucht dat hij niet laatste was geworden. Ze zagen Jasper voorover op de tafel leunen en aan zijn ademhaling te zien was het overduidelijk dat zijn score niet meer zou stijgen.
Ik aaide hem over zijn bol en zei dat hij het geweldig gedaan had. Of dat tot hem doordrong weet ik niet, maar even daarna richtte hij zich op en zijn handan schoven van het kleed. Nadat hij zijn broek had opgehesen en zijn riem had vastgemaakt liep hij naar het vuur en zakte voorover op zijn knieën. Jeroen pakte zijn schouders beet, keek hem recht in de ogen en zei bemoedigend: “Goed gedaan Jasper, voor een eerstejaars dan”. Hij moet lachen en zei dat het eerst best wel eng was, maar dat het al snel een heerlijk spel werd.. Ko kwam vanonder de tafel vandaan, nam een slokje bier en likte zijn lippen af. Samen liepen we naar het kampvuur en feliciteerden de jongens met hun mooie prestaties. Toen Jasper echter Ko zag, leek hij een beetje geschokt. “Ko...? Waar kom jij ineens vandaan?”. We keken elkaar aan en Ko zei: “Jij hebt er echt van genoten hč! Je bent nog niet helemaal terug op aarde. Ik zat onder die tafel, wat dacht je dan?” Jasper moest blozen en realiseerde zich dat zijn ‘leermeester’ hem verwend had. Jeroen moest er even van lachen.
“Zo jongens, geef jullie routekaarten maar, dan noteren wij de punten.” Terwijl ik dat zei kwamen er in de verte drie jongens aangelopen. “Hier is het, hier is de eerste post”. Ik haastte me richting de tafel en liet het verder aan Ko over. “OK, 3 J’s, jullie mogen verder naar de volgende post. Hier hebben jullie alle drie een gekookt ei, eet smakelijk en veel succes.” Of een ei nou echt helpt voor de potentie weet ik niet, maar het is in elk geval een algemeen aanvaard middel. Ik keek naar de drie nieuwe jongens en tot mijn grote geluk zat Wouter er niet bij. Het waren Luuk, Thijmen en Sander. Ze hadden mij niet gezien. Twee eerstejaars en een derdejaars. Dit zou genieten worden...
|
|
De sex verhalen op deze site zijn van erotische aard en kunnen schokkend of kwetsend overkomen.
De sex verhalen zijn geschreven door de bezoekers. sex-verhalen.net is hier niet aansprakelijk voor.
Wanneer een verhaal te kwetsend of te schokkend is kunt u dit via email aan ons melden en zullen wij dit verhaal verwijderen.
Klik hier als je een kwetsend verhaal wilt laten verwijderen (vermeld de titel en schrijver van het verhaal).
|
Laatste zoektermen:
Sitemap Sex-verhalen.net sitemap xml
|
|
Score van dit verhaal :
