Categorieën:
Geavanceerd zoeken
- Sexdating
- Advertenties geile vrouwen
- Op zoek naar affaire?
- Beetje vreemdgaan
Amateur Sex Op Even Flirten
Sexverhalen.startkabel.nl
Sexverhalen
Sexverhalen.2link.be
|
|
|
|
|
|
Overige verhalen // Ontvoerd deel 2- Gevangen
‘Vijf nieuwen? Prima, Meester, ik zal er voor zorgen. U kunt op me rekenen’.
Sheila was hier lang geleden tijdens een vakantie terecht gekomen. Niet direct vrijwillig, maar het beschermde haar wel van een toekomst vol misbruik en geweld. Haar meesters konden de toekomst voorspellen, zij het niet 100% nauwkeurig, want veel was nog wel te beïnvloeden als je er rekening mee hield.
Op een ochtend was ze wakker geworden, nadat ze door een ouder vriendje meegenomen was naar het bos, waar zijn vrienden snode plannen hadden met Sheila, die toen nog maar net veertien was. Wat er gebeurd was, weet ze nog niet, maar wel dat die jongens ergens van geschrokken waren en door iets of iemand achterna gezeten werden.
Hier, in deze grot, werd ze opgevangen, maar moest ze een paar jaar later wel meewerken aan experimenten. Haar redders waren niet van de Aarde afkomstig en de grot was, voor zover ze het kon begrijpen, een soort portaal naar andere werelden. Ook het resort zelf hoorde erbij en werd gebruikt als een soort dekmantel, zodat het niet vreemd leek dat hier veel mensen rondliepen. Zelfs nu wist ze nog niet of ze op een andere planeet zat, of dat het een soort ruimteschip was. Toevallig zag ze een paar jaar geleden door een kier iets wat op het laatste wees. Een aantal wezens, waarvan ze nog nooit het gezicht – of beter gezegd: het èchte gezicht – had gezien, was zo te zien bezig een nieuwe ruimte in te richten. Stukje bij beetje werd een nieuwe omgeving gecreëerd, wat niet van echt te onderscheiden was. In ruil voor het ondergaan van experimenten kon zij van echte vrijheid genieten. Hoe lang ze hier al zat, wist ze niet precies. Eén jaar hier stond niet gelijk aan een Aards jaar. Het resort was ook wel een echt resort, maar de meiden die als proefkonijn werden gehouden, mochten onder zeer strenge voorwaarden er gebruik van maken en zelfs winkelen en uitgaan, als zij het vertrouwen van de meesters hadden gewonnen. Ontsnappen was er toch niet bij, want door middel van een geïmplanteerde chip konden ze overal gevolgd worden en als ze te ver gingen of iets over de experimenten vertelden aan anderen, kreeg de persoon een schok, waardoor die bewusteloos raakte en terug naar het laboratorium getransporteerd werd. Dat het luxe leventje dan voorbij was, snapten de meesten gelukkig wel.
Toen zij zelf binnengebracht werd, was het allemaal nieuw en door te onderhandelen met de wezens, had ze meer vrijheid dan wanneer ze bleef weigeren aan experimenten mee te doen. Die zouden toch wel gedaan worden, maar zij had aangeboden aan alles mee te willen doen, als zij net als bij een baan, ook vrije tijd had. Uiteindelijk werd ze een soort ambassadeur voor nieuwe meisjes en vrouwen. Deze wezens hadden het plan opgevat om het misbruik van vrouwen op deze planeet tegen te gaan en vrouwen en meisjes een goed onderdak te bieden. Dat klinkt heel nobel, maar in werkelijkheid waren ze eigenlijk proefkonijnen, die niet beschadigd mochten worden. Ooit zou ze vrijheid krijgen en zou ze naar huis mogen, maar ondertussen was ze aan dit leventje gewend geraakt en zou het moeilijk zijn dit achter te laten. Ze had al verzocht of ze dan terug zou mogen komen, als het echte thuis niet meer zou bevallen, of wanneer ze dit leventje zou missen.
Ze kreeg het nu druk, want er zouden vijf jonge vrouwen binnen komen, die eigenlijk pas over drie jaar in beeld zouden zijn, was haar verteld. Haar PDA liet haar ook de gegevens van de vrouwen zien en waarom ze nu goed van pas kwamen. Twee van de vrouwen waren een tweeling en die hadden haar meesters nog niet. De experimenten waren nodig om het voortbestaan van hun eigen soort te kunnen waarborgen. De Mens week genetisch niet heel veel af en die deden nog aan seks. Sheila haar meesters kenden geen romantiek; voortplanting was daar niets meer dan dat en al die relaties tussen de mensen vonden ze dusdanig interessant, dat ze besloten mensen die later in hun leven tegen misbruik aanliepen, te gaan helpen. Van de wezens waren de meesten vrouwelijk, zo had Sheila begrepen. De mannen hadden een penis die zich aanpaste aan de vagina van de vrouw waar hij mee paarde. Voor een mensen-vrouw was dat in het begin zeer pijnlijk, wat Sheila in de praktijk al had meegemaakt. In ieder geval gebeurde alles in een gecontroleerde omgeving en wist ze wanneer ze aan de beurt was en wanneer ze vrij was. Communiceren ging voornamelijk via een geavanceerde laptop en een PDA.
Sheila liep de gang in en toetste een code in op een paneel in de wand, waarmee ze een teleportatie-apparaat activeerde. Dit bracht haar bij de grot, vanwaar ze kon zien hoe een aantal jonge vrouwen zich gereed maakte om te gaan zwemmen.
Kirsten was daar al het water in gedoken, snel gevolgd door de tweeling en even later lagen ook Marjon en Heidi in het water. In het ondiepe gedeelte moesten ze eerst even bijkomen van de indruk die de grot op hen maakte. Hier en daar schoten kleine visjes weg, die in hun dagelijkse routine gestoord werden.
‘Kirsten, als je een stukje onder water zwemt vanaf de plek waar je nu bent, kom je in een ander gedeelte van de grot terecht. Het is daar licht genoeg om niet helemaal donker te zijn, maar ik heb een goeie lamp meegenomen. Ik kom achter jullie aan, dan weet ik zeker dat niemand halverwege is blijven hangen.’, riep Heidi. Kirsten wuifde als teken dat ze het begrepen had en dook onder water. Nadat iedereen veilig in het andere gedeelte was gekomen, gingen ze onder leiding van Heidi de vele tunnels verkennen. De meesten liepen dood, anderen kwamen weer in de grot uit en een paar tunnels liepen onder water door, maar Heidi verbood de meiden daar naar toe te zwemmen. ‘Die tunnels zijn erg gevaarlijk, want ze zijn minstens vijftig meter lang en een duiker die daar geweest is, schatte de diepte op minstens honderd meter. Het is kristalhelder water, maar als je geen duiker bent, zal dat je leven kunnen kosten’.
‘Volgens mij zijn Josje en Esther daar wel naar toe gegaan!’, riep Marjon verschrikt. Ze wist toen nog niet dat het gevaarlijk was en José en Esther waren goede zwemmers, dus ze had er niet bij stil gestaan dat het gevaarlijk was. Heidi dacht even na en besloot een stukje van die tunnels te gaan verkennen, omdat ze dan mogelijk de andere meiden zou kunnen zien.
‘Jullie blijven hier en als ik meer weet, of niks kan vinden, kom ik terug en haal ik de duikuitrusting uit de auto. Ik ben gisteren nog wezen duiken, dus met wat geluk zit er nog genoeg zuurstof in de flessen om de anderen op te sporen’, gebood ze de meiden.
‘Waarom mogen wij dan niet in die tunnels komen als jij toch kunt duiken?’, vroeg Marjon een beetje geërgerd. ‘Omdat ik dan op vier personen zou moeten passen, die geen duikbrevet en ook geen uitrusting hebben’, legde Heidi uit. Nadat ze duidelijk had gemaakt dat zij alleen zou gaan, dook ze onder water de eerste tunnel in.
Nadat ze alle tunnels had gehad, kwam Heidi weer naar de andere meiden toe gezwommen. ‘En?’ vroeg Kirsten bezorgd. Heidi vertelde dat ze niets gezien had, maar dat ze wel wat gehoord had toen ze bij een verhoging kwam.
‘Wat heb je dan gehoord? Zijn Esther en Josje in orde?’ wou Kirsten weten.
‘Ik geloof dat ik ze heb gehoord en ik heb ook teruggeroepen, maar het was slecht te verstaan. Ik weet dus niet of ze in orde zijn, maar als zij het waren, dan leven ze nog wel. Dit houdt dus in dat er ergens een stuk grot is waar het water niet zo hoog staat. Maar waarom ze dan niet gewoon terug zwemmen, weet ik niet.’
Heidi besloot haar duikuitrusting te halen en zwom terug naar het meertje waar ze vandaan waren gekomen. Ze was net halverwege toen ze Marjon en Kirsten opgewonden hoorde roepen. Na enig twijfelen besloot ze weer naar de meiden te zwemmen om te horen wat er nu weer aan de hand was.
Toen ze weer het korte tunneltje uit kwam, zag ze tot haar grote verbazing dat Esther en José weer terug waren. ‘Waar zijn jullie geweest? Is alles in orde met jullie? En waren jullie dat die ik zonet hoorde?’ José stelde haar gerust. ‘Wij konden jou zien en hebben nog geroepen, maar je hoorde ons niet en ging weer terug. We waren in zo’n diepe tunnel en werden meegezogen door een stroming en kwamen in een andere grot uit, waar we op de kant zijn geklommen. Esther vond het beter om door de grot te lopen om uit te vinden waar we zaten. Na een kwartiertje vond ze een hele lange gang en uiteindelijk zijn we hier weer uitgekomen.’ en ze wees naar een nis in de wand van de grot.
‘Ik merkte dat er een soort krijtsteen lag en daarmee hebben we pijltjes gezet om niet te verdwalen.’ vulde Esther aan.
Heidi was sprakeloos. ‘Dus er loopt een heel gangenstelsel achter de wand van deze grot?’ José en Esther knikten en stelden voor om dezelfde route met elkaar te verkennen. De anderen vonden het prima, zolang ze maar bij elkaar bleven. Kirsten gaf de lamp die ze nog altijd bij zich had aan José, waarna de meiden hand in hand de pas ontdekte route verkenden.
‘Wow, moet je die kristallen zien!’, riep Marjon uit, ‘zouden die geld waard zijn?’. Heidi bekeek de kristallen aandachtig. ‘Dit heb ik hier nog nooit gezien, maar als we een stuk mee kunnen nemen, kan ik bij een juwelier in het dorp eens vragen wat dit is.’ Toen ze een stuk wou afbreken, begon het kristal ineens heel heet te worden, tot grote schrik van de rest.
‘Wat het ook is, het is hier gevaarlijk. Laten we maar snel doorlopen, voordat er iets ergs gebeurt’, zei ze.
Na een hele poos lopen, kwamen ze uit op de plek waar José en Esther aan land waren gegaan. Het water stond hier zo hoog en Heidi begreep het niet echt. ‘Als het water verderop zo hoog staat, hoe kan het hier dan zo laag staan?’
Ineens klonk een vreemde stem. ‘Mijn meesters en meesteressen hebben dat gedaan, anders kon ik niet bij jullie komen. Ik moest jammer genoeg even wachten tot jullie compleet waren, maar gelukkig is dat nu het geval. Kom, we hebben niet veel tijd meer voordat het water weer gaat stijgen. Jullie mogen niet ontsnappen en zwemmen helpt dan niet meer!’
De meiden gilden van schrik. Een jonge, aantrekkelijke vrouw van ongeveer zesentwintig jaar met lang glanzend zwart haar was uit het niets opgedoken.
Ze droeg een soort van mantelpakje van een of andere dure stof.
‘Wie ben jij en waar kom jij ineens vandaan? Ben je ook verdwaald?’, vroeg Heidi. Gevoelsmatig wist ze dat deze vrouw niet verdwaald was. De vreemde kristallen, het water in de tunnels en ze droeg geen badkleding.
Bovendien straalde ze pure rust en vrede uit, alsof ze een engel was en dat idee beangstigde haar. ‘Stomme vraag, maar zijn we dood en is dit de hemel?’, vroeg ze aan de onbekende vrouw.
Deze glimlachte alleen maar en wenkte de meiden. ‘Kom, ik leg alles wel uit, maar dat duurt wel een poosje en als er iets is waar we weinig en toch ook veel van hebben, is het wel tijd.’, antwoordde ze geheimzinnig. Haar blauwe ogen werkten bijna hypnotiserend en ze merkten ook dat het water gestegen was, dus er zat niets anders op dan mee te gaan en te hopen dat er snel duidelijk kwam hoe ze hier vandaan konden komen. Misschien hadden ze een geheime militaire basis ontdekt en werden ze na ondervraging weer vrijgelaten.
Terwijl ze achter de jonge vrouw aanliepen, overlegden ze fluisterend met elkaar. ‘Denken jullie dat we in gevaar zijn?’, vroeg José aan de anderen.
Esther haalde haar schouders op. ‘Maakt dat nog wat uit dan? We kunnen niet meer terug, want het water is gestegen en de gang is ook afgesloten.’
Dat was de anderen nog niet eens opgevallen. Ze liepen een gang in die daar tegenover zat, waarvan ze vrijwel zeker wisten dat die er eerder niet was en waar zij doorheen waren gekomen, was nu een doodnormale rotswand.
Ze werden gestoord door de jonge vrouw, die een deur voor ze open hield. ‘Ga hier maar naar binnen en ga maar ergens zitten, dan kom ik zo terug.’ zei de vrouw vriendelijk. Toen de meiden door de deur stapten, kon hun verbazing niet groter zijn. Ze stonden in een soort wachtruimte met banken en stoelen en zelfs een bar. Op een tafeltje stond een kan met drinken, maar alleen Esther durfde het aan er van te proeven. ‘Als ze ons dood zou willen maken, dan had ze dat vast wel gedaan toen we die tunnel in gingen en als we al dood zijn, dan boeit het ook niet meer en bovendien heb ik en vreselijke dorst.
Het drankje was een soort jus d’orange, maar met een bijsmaakje. ‘Als ik niet beter wist, dan zou ik zweren dat er whisky in zit’, zei ze en ze nam nog een paar slokken. ‘Dat klopt helemaal, Esther, want dat is toch jouw lievelingsdrankje?’
Verschrikt keken de meiden op. De jonge vrouw was geruisloos binnen gekomen en stond nu vlak voor de bar. ‘Willen jullie wat anders drinken, want je kunt alles krijgen. Nu kan het nog…’ bood ze de anderen aan.
Met lichte tegenzin bestelden de anderen ook wat te drinken. Esther had bewezen dat ze niet vergiftigd werden. Nadat iedereen wat te drinken had gekregen, stelde de jonge vrouw zich voor.
‘Ik ben Sheila en ik ben jullie begeleidster. Laat me eerst uitleggen waar jullie zijn en wat er staat te gebeuren, want jullie hebben de vreemdste ideeën, maar de werkelijkheid is heel anders.
Dit is geen militaire basis, maar dit is serieus een ondergronds complex, wat je simpel gezegd een ruimteschip zou kunnen noemen.’ Ze pauzeerde even om de meiden de kans te geven het te laten bezinken. De meiden begonnen te lachen om het “grapje”. ‘Een ruimteschip? Natuurlijk en waar zijn de aliens dan?’ lachte Marjon schamper. Sheila vertrok geen spier. Ze wachtte kalm tot de meiden uitgelachen waren, want dat gebeurde bij iedere lichting meiden.
‘Ok, genoeg gelachen. Kijk eens naar die wand tegenover jullie.’ Antwoordde Sheila. De eerder nog lichte wand kleurde ineens donker en veranderde in een soort televisie. De verlichting in de kamer dimde automatisch en de meiden zagen beelden van hun jeugd, overgaand in een toekomstvoorspelling. Wie er ook achter deze beelden zat, was of erg goed in videobewerking en/of er was sprake van acteurs. De beelden waren levensecht en lieten niets aan de fantasie over.
José en Esther zagen hoe een oom, die hun ook in de massagesalon had laten werken, hun in de nabije toekomst op zijn landgoed uitnodigde en de meiden in een van de stallen probeerde te verkrachten. Herinneringen aan een eerdere situatie waarbij nota bene de zoon van die oom, hun neef dus, rare spelletjes met hun wou doen, toen de meiden nog maar net veertien waren, kwamen weer boven. Die oom en hun neef probeerden hun min of meer de seksindustrie in te krijgen. Daar hadden ze een angst voor mannen aan overgehouden, wat ook de reden was voor hun kluizenaarsleven op het platteland en dat ze gevoelens voor elkaar begonnen te krijgen.
Het leven van de andere meiden was ook al niet zo rooskleurig. Overal was er sprake van misbruik, eenzaamheid of andere narigheid. Ze konden uit de beelden opmaken dat hun toekomst niet zo leuk zou worden, als er niets aan gedaan werd. ‘Hoe.. hoe komen jullie aan deze beelden en waarom worden wij hier opgesloten?’stamelde José toen de wand weer normaal werd.
Sheila vertelde wat de bedoeling was. ‘Jullie zitten hier voor je eigen bestwil. Als mijn meesters hier niet waren geweest, zouden jullie exact dat meemaken wat jullie net gezien hebben. Kleine details zouden nog anders kunnen verlopen, maar ze kunnen voor bijna 95% de toekomst voorspellen. Ze hebben over de hele wereld zulke schepen liggen en ze merken het wanneer vrouwen in een misbruik of geweld situatie terecht komen. Ze zijn zelf ook een soort van mensen en op hun planeet worden niet veel kinderen geboren en kindjes maken is niet meer dan dat. Er is geen liefde en romantiek meer en ooit hebben ze besloten op Aarde de kunst af te kijken. Wij mensen hebben wat dat betreft veel fantasie, maar kennen ook veel geweld. Op de planeet van mijn meesters en meesteressen zijn vrouwen heel belangrijk en geweld tegen vrouwen wordt daar niet getolereerd. Dus je…’ Sheila werd onderbroken door Heidi. ‘Je hebt ons van alles laten zien en je vertelt een hoop, maar wat gaan jouw meesters met ons doen, als vrouwen zo belangrijk zijn in hun cultuur?’
Sheila knikte begrijpend. ‘Daar kom ik zometeen op. Laat me alsjeblieft mijn verhaal vertellen, want het is erg belangrijk dat je begrijpt hoe het er hier aan toe gaat. Ze hebben inderdaad veel respect voor vrouwen, maar om meer over seks op Aarde te weten te komen, moeten ze experimenteren. Ik heb niet gezegd dat vrouwen daar altijd de baas zijn, maar dat je daar respect voor moet hebben. Vrouwen op hun wereld beginnen als slavinnen en door zich op te werken, kunnen ze Meesteres worden. Voor ons klinkt dat heel raar, maar een slavin is daar juist geen minderwaardig ‘beroep’. De mannen hebben veel respect voor vrouwen die veel van seks weten. Hoe meer standjes en speeltjes ze kennen, hoe beter de seks. Daarmee krijgen de vrouwen sterkere kinderen dan vrouwen die slecht in seks zijn. Dat is genetisch bepaald’, legde Sheila uit.
‘Een man op Aarde die sterk en gezond is, is beter in staat om het land te bewerken dan een man die geen spierballen heeft. Waar wij nu zijn, is een zeer uitgestrekt laboratorium en helaas voor Heidi is het resort ook een onderdeel van het lab. Het zit weliswaar niet in het ruimteschip, maar het is bedoeld om jullie overdag te laten werken. We willen ook niet dat jullie alleen maar proefkonijnen zijn. Ontsnappen is onmogelijk, want er zit een krachtveld over de bossen waar we zitten. Wie genoeg vertrouwen heeft van de meesters en meesteressen, die mag buiten het gebied komen, maar dan wordt je chip geactiveerd.’
De meiden wouden weten wat voor proeven er met hun gedaan zou worden en of het pijn zou doen. Sheila legde uit dat ze regelmatig een aantal uren of soms dagen in een cocon zouden doorbrengen, waarbij hun hersenen gestimuleerd werden erotische situaties op te roepen. De wezens zouden alles monitoren en gebruiken voor hun studie naar sex en erotiek. Met name de fantasieën die ze van internet kenden, werden nagebootst.
‘Moeten we dan seks hebben met die wezens?’, vroeg José angstig. Sheila knikte en presenteerde een soort powerpoint op de wand. Ze liet zien hoe de wezens er uit zagen, of uit kònden zien. ‘Ze kunnen zich een beetje veranderen, dus hun gezicht kan de ene keer behaard zijn en de andere keer kaal, zonder dat ze zich scheren. Mannen zijn gemiddeld 2.10m lang en hebben een uitschuifbare penis, die zich aan de vagina van de vrouw aanpast. Ze zullen je niet uitscheuren, al zal dat wel zo voelen wanneer ze je helemaal opvullen.’ legde ze verder uit. ‘Worden wij ook zwanger van die mannen?’, wou Esther weten, die al helemaal voor zich zag hoe ze de rest van haar leven baby’s van die aliens moest baren.
Marjon begon ook te protesteren. ‘Waarom moeten wij ons laten misbruiken als zij zo vredelievend zijn?’ Sheila maande tot kalmte. ‘Als je eenmaal gewend bent aan het leven hier, valt het echt wel mee. En je wordt niet zwanger van die mannen, want zij gebruiken een soort zaaddodende injectie, waardoor hun zaad niet vruchtbaar is. En vrouwen kunnen niet zwanger worden, want in al het eten en drinken zit een stofje dat voorkomt dat je ongesteld wordt en dus kun je niet zwanger raken.’
Kirsten vond de gedachte om niet meer ongesteld te worden geen raar idee. ‘Dan hoef ik ook niet iedere keer tampons mee te slepen of de pil te slikken!’ riep ze uit. Ondanks de situatie konden de anderen wel om die opmerking lachen. ‘Je wordt inderdaad niet ongesteld in die zin van bloedverlies, maar vanwege de seks met de wezens hier, wordt er extra vaginaal vocht en slijm aangemaakt. Dus je zult hier wel tampons nodig hebben, maar hou er rekening mee dat je niet altijd tampons mag gebruiken, wanneer dat voor een experiment zo uitkomt,’ antwoordde Sheila. ‘Kom, we hebben genoeg gepraat. Alles uitleggen neemt teveel tijd in beslag. Jullie kunnen vannacht in jullie kamers in het resort slapen. Zelfs wanneer jullie voor langere tijd hier beneden zijn, merkt niemand in het resort dat, want we zorgen er wel voor dat die tijd afgescheiden wordt van hier.’
Plotseling gloeide de wand een beetje op en verscheen er een deur, waarna er een andere jonge vrouw doorheen stapte.
‘Ah daar is Anouk al. Zij zal jullie weer naar boven brengen en zij zal jullie morgen ook weer opwachten.’ zei Sheila, terwijl ze naar de vrouw toeliep.
Anouk liet Sheila wat op haar PDA zien en stapte op de meiden af.
Anouk was vermoedelijk iets jonger dan Sheila, met lang bruin haar tot op haar billen en ze droeg een nauwsluitende zwarte latex catsuit en gelakte schoentjes met hakjes.
‘Komen jullie mee, dan breng ik jullie naar boven’ zei ze, niet onvriendelijk, maar wel zakelijk.
Beduusd stonden de meiden op en liepen met Anouk mee. Sheila was nergens meer te bekennen en de meiden vonden het maar een enge bedoening.
Aan het einde van de gang was een lift, waar ze in gingen. Het viel Marjon op dat het er zo anders uitzag als een gewone lift. De vloer lichtte op toen ze in de lift stapten en er was ook geen raampje, zoals bij de meeste liften die zij kende. Anouk stapte als laatste in de lift en nauwelijks een paar tellen later ging de deur weer open. ‘Is de lift defect?’wou Marjon weten. Anouk keek haar even niet begrijpend aan. ‘Oh, ja, jullie denken dat dit een lift is. Nee, er is niets kapot. Kom, stap maar uit.’ antwoordde ze, zonder verder op het onderwerp in te gaan.
‘Wat heb ik verkeerd gezegd?’ vroeg Marjon aan Kirsten. ‘Ik vroeg alleen maar of de lift defect was en dan krijg ik zo’n vreemd antwoord.’
Kirsten, die ook al behoorlijk zenuwachtig was, haalde zwijgend haar schouders op. ‘Hier zijn we weer. Jullie weten de weg verder wel. Morgenochtend om half negen verwacht ik jullie hier weer. Rust goed uit, eet en drink goed, want morgen wordt het een drukke dag en vanavond hebben jullie nog even de tijd voor jezelf. Tot morgen!’ zei Anouk ten afscheid en ook zij was even plotseling verdwenen als dat ze gekomen was.
In het resort was de rust ook wedergekeerd en er was bijna niemand meer te bekennen. Alleen een paar koks die in de keuken aan het werk waren en twee kamermeisjes die net klaar waren met de kamers voor de meiden.
Ze besloten zich om te kleden om daarna nog even naar het dorp te gaan voor een pizza en Heidi realiseerde zich ineens dat haar auto nog bij de grot stond. ‘Laten we die eerst maar ophalen, dan kan een van jullie achter mij aan rijden. We hebben wel een reserve auto staan. Die is eigenlijk voor noodgevallen, maar laten we hopen dat er niets gebeurt totdat we weer terug zijn.’ zei ze.
Ze liepen naar de garage en tot hun grote verbazing was de auto weer terug en toen Heidi aan de deuren voelde, merkte ze dat dezen los waren en zelfs hun kleren waren er nog. Sterker nog: hun kleren waren gewassen, gestreken en netjes weer opgevouwen. ‘Hoe hebben ze dat gedaan?’, riep José verbaasd uit.
Esther dacht dat iemand een grap had uitgehaald en dat het allemaal een grote goochelshow was geweest.
Ineens ging haar telefoon over. ‘Je spreekt met Sheila. De auto is weer terug zoals je hebt kunnen zien en we adviseren je om geen gekke dingen te doen, want we weten waar jullie zijn en zo nodig sturen we Anouk langs. Ga gerust een pizza halen, maar wees voorzichtig. Tot morgen.’ Esther keek de anderen verbluft aan. ‘Dat is sterk! Ze weten precies waar we zijn en hebben mijn nummer, terwijl ik die niet gegeven heb.’ zei ze.
Heidi probeerde er verder niet aan te denken en stapte in de auto, gevolgd door de andere meiden. Met wat passen en meten konden ze met hun vijven in de auto zitten. Nu ze niet meer terug hoefden naar de grot, hadden ze meer tijd om een pizza te eten en de rit naar het dorp nam dankzij Heidi’s stuurmanskunsten ook niet zo lang in beslag. Ze had een kortere route uitgezocht, wat dwars door het bos ging, waar grote auto’s niet langs konden.
Ze parkeerde de auto weer bij de pizzeria waar ze de vorige dag op Heidi had gewacht en ze werden uitgebreid welkom geheten door een man die zich Millan noemde. Hij omhelsde Heidi stevig en gaf haar een zoen op beide wangen.
Heidi stelde de meiden voor aan Millan. ‘Millan, dit zijn mijn vriendinnen Marjon, Kirsten en de tweeling Esther en José. Dames, dit is Millan, de eigenaar van de zaak en ik kom hier wel eens met collega’s of vriendinnen te eten.’
Millan schaterde het uit. ‘Wel eens? Ze komt hier minstens drie keer per week voor mijn beroemde Pizza Millan en als er niet genoeg fruit op zit, ben ik banger voor haar dan voor mijn eigen moeder!’ Heidi vertaalde blozend wat Millan had gezegd en het verbaasde de meiden niet echt dat ze zo kon reageren, want anders kun je geen bedrijf leiden. Nog een wonder dat ze door al die pizza’s niet dik werd. Terwijl ze op hun bestellingen wachtten, namen ze de gebeurtenissen van de dag nog eens door.
‘Ik snap niet hoe ze alles van ons weten’ begon Esther. ‘Ze hebben dingen genoemd die niemand behalve José kon weten. Ik vind het maar eng en heb je dat pakje van Anouk gezien? Als dit echt is, stond Sheila geen leugens te vertellen en heb je kans dat wij ook van die pakjes moeten dragen.’
Dat leverde haar een por van José op. ‘Wou je soms beweren dat die pakjes niet sexy zijn? Dan hoef ik ze ook niet te dragen!’ zei deze plagend.
Esther schudde blozend haar hoofd. Zelfs hun vriendinnen wisten niet dat ze niet alleen zusjes waren, maar ook elkaars geliefden.
‘Als het waar is wat Sheila vertelde, dan wordt onze toekomst alleen maar beter. Ik heb tenminste geen zin om zomaar misbruikt te worden, al dan niet in een relatie. Dan liever experimenten waarvan ik weet dat er een betere toekomst tegenover staat, dan misbruik zonder uitzicht op een betere toekomst.’, vond Marjon. ‘Waarom zijn we nu boos dat we seks moeten hebben, terwijl je met je vriend of man ook seks zult hebben. Als die wezens aardig zijn, kunnen we misschien beter genieten van de seks. Wie weet hoe de seks met een normaal vriendje wordt. Als die klein geschapen is, of bijna niet klaarkomt, dan is het ook lullig, toch?’
De overigen kregen de slappe lach na die opmerking van Marjon, die zelf ook al doorhad hoe dubbelzinnig het klonk.
Het was toch al vrij laat toen de meiden weer bij het resort terug kwamen en nadat ze elkaar welterusten hadden gewenst, gingen ze naar hun kamers.
Esther en José deelden een kamer, net als Marjon en Kirsten. Heidi sliep in de bedrijfswoning van het resort.
Toen ze de volgende ochtend wakker werden van hun telefoontjes, waar een bericht op stond van Sheila, realiseerden ze zich dat ze het niet gedroomd hadden. Ze moesten douchen, aankleden en ontbijten, zodat ze om half negen bij de lift konden staan.
Zo gezegd, zo gedaan en vijf minuten voor half negen stonden ze nerveus bij de lift. Marjon besloot de lift eerst grondig te inspecteren, maar alles was normaal: een doodnormale Aardse lift en geen spoor van een oplichtende vloer. Ze had de deur amper weer dicht gedaan, of de deur ging weer open.
Anouk stond in de lift, die nu wèl een oplichtende vloer had en er ook moderner uitzag. Ze wond er geen doekjes om en wenkte de meiden, die vlot in de lift stapten. Na wat ze gezien hadden, konden ze maar beter meewerken. Marjon bekeek Anouk van top tot teen en vroeg of ze altijd zulke sexy pakjes droeg. Deze keer was Anouk wat spraakzamer. ‘Ik mag niet teveel zeggen, want dat kan me mijn rang kosten, maar dit pakje hoort bij assistentes zoals ik. Hoe meer en beter je meewerkt, hoe hoger je status.’
Marjon mompelde goedkeurend. ‘Wat ga je vandaag met ons doen?’, wou ze weten. Anouk keek even op haar PDA en noemde een aantal zaken op. ‘Eerst de standaard procedure, waarbij jullie helemaal onderzocht worden. Voordat er experimenten plaats kunnen vinden, moeten we eerst weten hoe gezond jullie zijn en of er risico’s zijn die bepaalde experimenten beletten.
Waarschijnlijk zullen jullie vannacht, tijdens het slapen, geestelijk voorbereid worden en krijgen jullie een werk- en trainingsschema uitgereikt. Op jullie kamers staat een laptop waar alles op terug te vinden is. Het heeft weinig zin je ergens op voor te bereiden, want dit lijkt op niets wat jullie gewend zijn’, legde ze uit. ‘Wat wel belangrijk is, zijn de kledingvoorschriften. Als jullie meewerken en gewend zijn aan de procedures, krijgen jullie meer vrijheid in kledingkeuze. Jullie hebben nu nog geen rang, maar stukje bij beetje kunnen jullie je opwerken, net als bijvoorbeeld in het leger. Jullie hebben niets, maar dan ook niets in te brengen, dus ga niet protesteren. De techniek is hier zo vooruitstrevend, dat er echt niets kan gebeuren. Het zal niet altijd prettig zijn, verre van dat zelfs, maar je went er wel aan. Ik was ook zoals jullie. Morgen overdag krijgen jullie les van een andere assistente en als het schema het dan nog toelaat, worden jullie gereinigd.’ besloot ze de uitleg. ‘Gereinigd?? Wat is dat nou weer?’, riep Kirsten uit. Anouk vertelde dat ze dan naar het badhuis gingen en daar gebaad zouden worden, om met behulp van speciale baden helemaal bacterie- en ziektevrij te worden. Daarnaast zou het hun huid veel soepeler maken, zodat seks met de wezens minder pijnlijk zou zijn.
Ondertussen waren ze weer beneden aangekomen en zagen ze Sheila al staan, die met weer een lange vrouw stond te praten. ‘Goed zo dames, keurig op tijd. Mag ik jullie voorstellen aan dokter Astrithr; zij is in ieder geval voor de komende maanden jullie persoonlijke dokter. Zij begeleidt de experimenten en zal naderhand alles met jullie bespreken, want hoe meer we te weten komen, hoe beter het is voor de toekomst van onze meesters en meesteressen. Zij is voortgekomen uit een experiment waarbij DNA van een mensenvrouw gecombineerd werd met dat van een van onze meesters. Ze heeft de intelligentie van haar vader en haar lichaamsbouw is grotendeels menselijk, waarbij vrouwelijkheid samengaat met spieren als sleepkabels.
Ze heeft de anatomie van beide rassen uitgebreid bestudeerd en ook een studie gemaakt van Aardse erotiek met alles wat je er maar bij kunt bedenken. Jullie zijn bij haar in goede handen en beschouw het als een eer dat zij zichzelf aangemeld heeft om jullie te begeleiden, want er is niets wat zij niet weet of kan.’
‘Als zij alles al weet, waarom zijn wij hier dan?’, merkte José op. Astrithr gaf hier zelf antwoord op. ‘Ik weet in THEORIE alles, maar zoals gezegd, moeten we door middel van experimenten er achter zien te komen wat seks en erotiek in de praktijk inhoudt. Als jullie kleding kopen, gaan jullie ook bij meerdere winkels langs en wordt alles uitgebreid gepast voordat je het koopt. Anders weet je ook niet of het goed zit. En zo is het ook met eten en drinken; iedereen kan je wel vertellen dat het lekker of vies is, maar dat weet je niet eerder dan dat je het geproefd hebt.’
Hier viel niets tegenin te brengen en José nam verder wel genoegen met die uitleg. Astrithr nam de meiden mee naar een grote wachtruimte en gebood de meiden daar plaats te nemen. Ze nam zelf plaats tegenover de meiden en legde hun uit wat er te wachten stond. ‘Vandaag krijgen jullie allemaal onderzoekjes en wordt er lichaamsvocht en bloed afgenomen. Verder worden jullie helemaal opgemeten en de resultaten zal ik analyseren, zodat we goed voorbereid zijn.
Normaal gesproken krijgen we af en toe een paar meisjes, maar jullie waren nu alle vijf tegelijkertijd in de buurt, waardoor het voor ons een stuk makkelijker was jullie hier te krijgen. We willen niet dat mensen zomaar verdwijnen terwijl er getuigen zijn. Heidi heeft weliswaar een redelijk veilige toekomst, maar het is om het maar grof te zeggen, een prettige bijvangst. Ze heeft een sterke geest en is in een zeer goede conditie, vandaar dat er besloten is jullie alle vijf te gebruiken.’
‘Ondergaan we allemaal tegelijkertijd deze experimenten of is dit de laatste keer dat we elkaar zien, want anders wil ik afscheid kunnen nemen.’, zei José, terwijl er tranen over haar wangen stroomden. Ook de andere meiden hielden het niet lang droog en ze omhelsden elkaar stevig.
Astrithr liet hen even begaan, totdat ze Marjon vroeg mee te gaan. ‘Jullie zijn vriendinnen en het is maar zelden dat we die uit elkaar halen. De resultaten zijn beter als jullie steun bij elkaar kunnen vinden. Het zal regelmatig voorkomen dat iemand wat langer moet doorgaan, maar jullie zullen elkaar vaak genoeg zien en ook delen jullie per tweetal een kamer. En nogmaals: jullie gaan niet dood; dat is het wel het laatste wat we willen. Om het voortbestaan van ons ras te kunnen garanderen, moeten we medewerking krijgen van jullie en alleen door DNA af te nemen en te experimenteren met diverse vormen van erotiek zal dat slagen. Hoe meer jullie meewerken, hoe prettiger het zal zijn, want wij hebben geen keus; dus de experimenten zullen hoe dan ook plaatsvinden.’
De meiden knikten gedwee. Astrithr nam Marjon mee naar wat een soort operatiekamer leek. Er liepen een paar verpleegsters rond, die allemaal korte witte verpleegstersjurkjes droegen, met daaronder witte panty’s.
In een van de muren waren allemaal beeldschermen ingebouwd, met daarnaast allemaal vreemde aansluitingen, waar hier en daar slangetjes uit hingen. Eén van de bedden in kamer was al bezet door een ander meisje, die zo te zien lag te slapen, of onder narcose was. Naast het bed stond een rek met allerlei zakjes met vocht voor het infuus. Marjon kon duidelijk zien hoe er van alles in en uit het lichaam van het arme meisje werd gepompt.
‘Kom, ga je in dat kamertje maar uitkleden en dan mag je zometeen op dit bed plaatsnemen’, sprak Astrithr, terwijl Marjon angstig om zich heen keek.
Ze liep naar het kleedkamertje en trok haar kleren uit. Toen ze naakt was, hoorde ze een stem die haar vertelde rechtop te blijven staan voor de scan.
Even lichtte het hokje op en was de scan gereed. ‘Marjon van den Akker, 22 jaar, vrouw, woonachtig in de Nederlandse stad Utrecht, 1 meter 64 lang, 60 kilogram zwaar. Je mag uit het hokje stappen; bedankt voor je medewerking en een prettige dag verder’, zei de stem en lichtelijk verbaasd en nerveus stapte ze uit het hokje en liep naar het aan haar toegewezen bed toe.
Een aantrekkelijke verpleegster kwam naar haar toe en sloot zwijgend wat apparatuur aan. Marjon’s armen en benen kwamen in beugels vast te zitten en net als het meisje op het andere bed, werd ze ook aan een infuus gelegd.
‘Je zult zometeen slaperig worden vanwege de verdoving, maar dat is heel normaal. We zullen je zowel uitwendig als inwendig uitgebreid onderzoeken, dus het beste is dat je je helemaal ontspant. Mocht het echt pijn doen, dan tikje maar drie keer met je wijsvinger op dat matje op het bed, dan gaan we kijken wat er fout gegaan is. Het is nog nooit voorgekomen, want we meten ook je hersenactiviteit, dus zodra er pijnprikkels gesignaleerd worden, stopt de machine.’
Marjon knikte en al snel voelde ze dat er een kap op haar hoofd werd geplaatst en soort van medische dildo werd in haar vagina geschoven. Ze kon verder niet veel zien, maar ze hoorde wel allemaal piepjes naarmate de dildo dieper bij haar naar binnen ging. Toen de dildo niet meer verder ging, kon ze wel voelen dat deze dieper in haar zat dan een normale dildo of penis ooit zou kunnen.
Ineens voelde ze hoe de dildo uitzette en haar vagina opvulde en uitrekte.
De verpleegster keek aandachtig naar het scherm in de muur en drukte op een paar toetsen, waarna de dildo in een vibrator veranderde. Marjon merkte hoe ze inwendig gestimuleerd werd en dat ze nat werd. De verpleegster stelde haar gerust. ‘Dit hoort zo, maak je maar niet ongerust. We moeten vaginaal vocht en eventuele afscheiding verzamelen om te weten hoe diep je gepenetreerd kan worden. Je krijgt via het infuus je eigen bloed gemengd met een stofje terug, zodat je lichaam meer vocht aanmaakt en je baarmoeder geen bloed meer afscheidt als je ongesteld bent.’ ‘Maar dat is toch onnatuurlijk, want als ik niet zwanger raak, moet het slijm en het eitje toch mijn lichaam verlaten?’, vroeg Marjon.
‘Er wordt gebruik gemaakt van een speciale techniek. Simpel gezegd is het wat onze meesteressen ook hebben. Hun baarmoeder gaat pas werken als ze echt bevrucht zijn en verliest geen bloed als het eitje niet bevrucht is. Dat levert alleen maar ongemakken op, ook voor de onderzoeken. Met al die krampjes en dat bloed moeten we anders steeds rekening houden met de cyclus van ieder meisje. Vandaar dat ze Astrithr gevraagd hebben of ze met behulp van DNA van beide soorten, dus van de mensen en hun eigen soort, iets kon ontwikkelen wat dat voorkomt. We streven er naar om helemaal geen vocht meer te laten verliezen, maar we moeten eerst zeker weten of dat geen negatieve effecten heeft. Vandaar dat we proefjes moeten doen. Nu wij en jullie hier toch zijn, kunnen we ook op medisch gebied van elkaar leren. Ah, deze test is klaar. Je mag je weer bij Astrithr melden.’
Marjon kwam langzaam weer overeind, geholpen door de verpleegster en liep naar het bureau in de hoek, waar Astrithr zat te werken. Deze gebaarde dat Marjon tegen de streep bij de muur moest gaan staan.
Astrithr liet haar handen over Marjon’s lichaam glijden en betastte diens borsten. ‘Dat ziet er inderdaad goed uit; een klein beetje kleiner zou geen kwaad kunnen en een paar kilo’s minder zou het helemaal perfect maken.
Goed, draai je maar om en doe je benen iets uit elkaar.’ Marjon gehoorzaamde en voelde hoe Astrithr twee vingers bij haar naar binnen liet glijden. Ze was nog vreselijk nat en ook wel wat opgewonden en nu werd ze door een vrouw gevingerd! Astrithr haalde haar vingers weer uit Marjon’s vagina en likte haar vingers af. ‘Hmm, het verbaast me dat je vagina niet zuurder is, gezien je eetgewoonte’, zei ze. ‘ Wij proeven regelmatig jullie vocht, want dat zegt meer dan kale cijfers. Het is nog te vroeg om jullie te vertellen wat wij allemaal gebruiken en waarvoor, maar het heeft zeer zeker nut. Het is zonde om vaginaal vocht zomaar door te spoelen en niet te gebruiken voor andere zaken. Maar zoals gezegd, daar is het nog te vroeg voor. Je mag een sportpakje aantrekken en mag met Arianne mee naar het sportlab voor lichamelijke testen.’
|
|
De sex verhalen op deze site zijn van erotische aard en kunnen schokkend of kwetsend overkomen.
De sex verhalen zijn geschreven door de bezoekers. sex-verhalen.net is hier niet aansprakelijk voor.
Wanneer een verhaal te kwetsend of te schokkend is kunt u dit via email aan ons melden en zullen wij dit verhaal verwijderen.
Klik hier als je een kwetsend verhaal wilt laten verwijderen (vermeld de titel en schrijver van het verhaal).
|
Laatste zoektermen:
Sitemap Sex-verhalen.net sitemap xml
|
|
Score van dit verhaal :
