Categorieën:
Geavanceerd zoeken
- Sexdating
- Advertenties geile vrouwen
- Op zoek naar affaire?
- Beetje vreemdgaan
Amateur Sex Op Even Flirten
Sexverhalen.startkabel.nl
Sexverhalen
Sexverhalen.2link.be
|
|
|
|
|
|
Overige verhalen // Ontvoerd
Marjon en Kirsten stonden in hun appartement in Utrecht op hun twee vriendinnen te wachten, die met de taxi zouden komen en die over een paar dagen hun tweeëntwintigste verjaardag zouden vieren. De meiden hadden geen makkelijk leventje achter de rug. Voornamelijk door Kirsten’s inzet, waren ze uit de spiraal van geweld en misbruik gekomen.
Marjon was visagiste bij de televisie en werd vaak door artiesten uitgenodigd voor feestjes, waar ze met nog meer foute mensen in aanraking kwam. Hierdoor raakte ze aan de drugs en drank, totdat ze zich vrijwillig in een kliniek op liet nemen. Daar leerde ze ook de tweeling José en Esther kennen, die via een oom in een niet al te frisse massagesalon terecht waren gekomen en die duidelijk liet merken dat hij meer met ze van plan was. Zijn zoon had al een poging gedaan José aan te randen, maar hij werd door Esther betrapt en sloeg op de vlucht. In die massagesalon, wat duidelijk een seksclub was, kwamen zij ook in aanraking met drugs, totdat ze het aandurfden bij Kirsten aan te kloppen, die in een afkickkliniek werkte. Gelukkig bleek het voor geen van de meiden te laat om af te kicken, maar het was wel een reden voor José en Esther om de stad achter zich te laten en naar het platteland te verhuizen.
Kirsten stond op het punt om een eigen huisje te kopen, maar toen dat niet doorging, besloot Marjon haar appartementje te delen, want hoewel ze met haar werk goed verdiende en niet meer naar feestjes ging, was het gezelliger om met z’n tweeën een appartementje te huren en zodoende waren ze huisgenoten geworden.
De meiden waren door een vriendin, Heidi, uitgenodigd een poos bij haar in Frankrijk te komen logeren, waar ze een resort runde. Tijdens de vakantie konden ze kennismaken met Heidi’s werk, want ze zat te springen om hulp en het zou een mooie kans zijn voor de meiden om weer een toekomst op te bouwen en uit de buurt van de verleidingen te blijven. Het enige wat de meiden wisten, was dat het resort ergens diep in de bossen verscholen lag, op een heuvel. Alle meiden waren ongeveer van dezelfde leeftijd; Kirsten was met haar drieëntwintig jaren net de oudste, gevolgd door Marjon van eenentwintig. Marjon had lang bruin haar en zag er altijd tot in de puntjes verzorgd uit en Kirsten had rossig lang haar, met mooie krullen.
‘Waar blijven ze nou’, verzuchtte Kirsten, terwijl ze door het slaapkamerraam de straat in keek. Marjon was zoals altijd op het laatste moment nog bezig haar make-up en kapsel te controleren. ‘Maak je niet zo druk, meid’, antwoordde deze. ‘De taxi was misschien wat laat en we hebben tijd zat. We worden pas in de avond verwacht en bovendien zouden we Heidi nog bellen als we in de buurt kwamen. Ik ben sowieso van plan eerst een hapje te eten als we er bijna zijn, dan moet ik nog tanken en kunnen jullie Heidi op de hoogte stellen.’
‘Zouden de anderen dat ook willen? Misschien rijden die liever door’, opperde Kirsten.
Voordat Marjon daar op kon reageren, stopte er een taxi voor de deur. ‘Mooi, daar zijn ze eindelijk. Ik doe de deur wel open!’, riep Kirsten, die nogal een ongeduldig type was. Zij was iemand die stipt op tijd kwam: niet te laat en ook niet te vroeg. Hoewel het de anderen soms wel wat irriteerde, konden ze haar eigenlijk ook geen ongelijk geven. Als iedereen maar wat deed, kwam je nooit ergens. Ze zouden nu met het busje van Marjon rijden, omdat het hun praktischer leek nu in één auto te gaan, om te voorkomen dat ze elkaar zouden kwijtraken. En met bagage voor een week voor vier vrouwen, was een ruime auto meer dan welkom. Marjon hoorde de stemmen van Esther en José en liep ook naar benden om ze te begroeten. ‘Zo, daar waren de dames al! Een goeie reis gehad vanuit de jungle?’, riep ze hartelijk.
Esther en José woonden tegenwoordig in Overijssel, waar ze samen in een klein boerderijtje woonden. Ze hadden nooit echt vriendjes gehad en Marjon en Kirsten vermoedden dat ze lesbisch waren, hoewel ze er niet naar vroegen. De tweeling zag er altijd vlot uit en was best knap, dus daar lag het niet aan. Beiden hadden ze hun blonde haren in een paardenstaart gedaan en Esther was te onderscheiden door haar zwart geverfde pony.
José leek veel op Josje van K3 en werd door de meiden ook zo genoemd. José droeg een kort wit rokje en een grijs topje met dunne bandjes. Esther droeg een blauw spijkerrokje en een witte blouse. Hoewel het vrij warm weer was, gaf Marjon de voorkeur aan een langer, zwart jurkje. Zwart was haar lievelingskleur en ze droeg niet vaak lichte kleding. Kirsten had een witte korte broek gekozen en een wit topje. Iedereen had zich voorbereid op een lange rit in de warme auto. De meiden gingen de woonkamer in en dronken nog een glaasje fris voordat ze in de auto stapten. Een half uur later had Marjon de bus voorgereden. In de binnenstad van Utrecht was er niet veel ruimte om te parkeren en ze had verderop in de straat een vaste plek in een parkeergarage voor buurtbewoners. Door haar baan kon ze het wel betalen, maar ooit wou ze naar een rustigere omgeving verhuizen, net als de tweeling. Toen alle bagage ingeladen en alles dubbel gecheckt was, ging Marjon achter het stuur zitten en zuchtte eens diep. ‘Zo..Nou dan zullen we maar, hè?’ Autorijden vond ze een noodzakelijk kwaad, maar door haar voorliefde voor kamperen in het buitenland, ontkwam ze er niet aan. Door deze bestelbus, die tevens als camper kon dienen, had ze veel meer vrijheid, maar desondanks reed ze er niet meer mee dan puur noodzakelijk en lange ritten werden uitgebreid gepland en voorbereid.
De rit zou zonder tussenstop al gauw 3,5 uur in beslag nemen, dus toen ze de straat uit reden, legde Marjon de anderen het reisplan voor. ‘Ik stel voor om eerst door te rijden tot we in België zijn en daar even een korte pauze in te lassen. Dan gooi ik de tank nog een keer vol en kunnen we onze broodjes opeten. Kirsten en ik hebben zoals afgesproken lunchpakketjes gemaakt, dus we hoeven niets te kopen. Daarna rijden we in één stuk door naar Revin, waar we Heidi zouden ontmoeten. Als het jullie niet veel uitmaakt, wil ik dan hetzelfde weer doen: tanken en een hapje eten. Heidi heeft me gisteravond nog gemaild en stelde voor dat we bij de pizzeria op haar wachten. Dan kunnen we even uitrusten en zal zij ons ophalen.’
De andere meiden vonden het prima en gaven aan dat Marjon als chauffeur de leiding had tijdens de reis. Kirsten wou natuurlijk weer weten hoe laat ze waar zouden aankomen, maar dat kon Marjon niet vertellen. “Ik ga niet racen en als iemand even frisse lucht wil, dan stoppen we wel en anders rijden we door. En Frankrijk is niet echt plezierig om te rijden, dus ik vermijd grote steden zoveel mogelijk. Heidi heeft me al een route doorgestuurd en het is zelfs voor mij vrij makkelijk te vinden. ‘Waar zit dat kuuroord dan precies?’, vroeg José. ‘Kunnen we daar niet rechtstreeks naar toe rijden?’. ‘Het ligt nogal afgelegen en is moeilijk te vinden, en als je daar verkeerd rijdt, zit je helemaal in de wildernis. Hoewel het nu zomer is, kun je daar na een paar dagen regen hartstikke vast komen te zitten’, antwoordde Kirsten, die van Marjon al wat had gehoord.
Aankomst
De meiden hadden een voorspoedige reis gehad en zelfs geen noemenswaardige files gehad. Zodoende kwamen ze tegen zeven uur ’s avonds aan in Revin en nadat ze getankt hadden, zochten ze de pizzeria op. Heidi had wel gezegd dat het er niet uitzag als een pizzeria, maar dat het zo lastig te vinden was, had ze niet gezegd. ‘Bah, ik moet volgens het kaartje nu deze weg aanhouden, maar ik zie die hele pizzeria niet. Help eens mee uitkijken, dames’, zei Marjon ietwat geërgerd. Ze reden rustig door en Marjon had het bijna opgegeven, toen Kirsten iets zag. ‘Ho, stop, daar zie ik wat!’, riep ze uit. De anderen schrokken er van. ‘Ik heb de naam van die zaak bekeken en volgens Google is dat daar La Bonne Source’, zei ze. Slim als ze was, had ze haar telefoon erbij gepakt en op internet gekeken. ‘We moeten daar maar ergens parkeren. Dan zou dit het moeten zijn..’ José gaaf haar een schouderklopje.
‘Goed gedaan, meid. Ik sterf van de honger, dus laten we het er maar op wagen. Bel je gelijk Heidi even, Kirst? Ze moest toch een poosje rijden om hier te komen?’ Kirsten knikte instemmend en zocht het nummer op haar telefoon. ‘Allo?’, sprak een stem.’Heidi, ben jij dat?’, vroeg Kirsten voorzichtig, bang dat ze een verkeerd nummer had gekozen. ‘Ja, dat ben ik’, klonk het aan de andere kant. ‘Gelukkig heb ik het goede nummer gekozen. Dit is Kirsten. We zijn bij La Bonne Source aangekomen. We gaan een hapje eten en dan zou jij ons op komen halen? Ok, het is niet anders.’ De anderen keken haar aan nadat ze opgehangen had. ‘En, komt ze ons halen?’, vroeg Esther. ‘Nee, ze had geen zin. We moeten zelf maar een hotel zoeken.’ Marjon was hoogst verbaasd. ‘We hadden dit een half jaar geleden al afgesproken en ze wist dat we kwamen. En dan nu ineens past het mevrouw niet meer? Nou, als we hier dan toch zijn, hoeven we ons ook niet te haasten. Dan zoeken we later wel een plek om te overnachten. Desnoods in de bus.’ Kirsten kon haar lachen nauwelijks inhouden. De anderen dachten echt dat Heidi niet meer zou komen.
Nadat ze heerlijk gegeten hadden, wou Marjon weer opstappen, want dan konden ze een hotelletje zoeken. Kisten stelde haar gerust. ‘Heidi zou iets voor ons regelen, dus wacht haar telefoontje maar even af. Er is toch niets wat we kunnen doen.’De anderen bestelden mokkend nog wat te drinken en gingen naar het toilet om hun make-up bij te werken. Toen ze terug kwamen, zat er een meisje bij Kirsten aan tafel. Eerst dachten ze dat er iets met de rekening was, maar toen ze dichterbij kwamen, zagen ze dat het Heidi was. Marjon werd kwaad dat Heidi ook nog langs durfde te komen en net deed alsof er niets aan de hand was. ‘Zo, mevrouw’, begon Marjon op een kille toon, ‘jij laat ons helemaal vanuit Nederland naar de Ardennen rijden om dan te besluiten dat het niet goed uitkomt?’ Heidi, die het spel meespeelde, keek haar verbaasd aan. “Waar heb je ’t over? Ik ben hier toch?”
Kirsten kreeg de slappe lach en wuifde dat ze op moesten houden. Toen Marjon haar spullen wou pakken en weg wou gaan, vertelde Kirsten dat het maar een grapje was. ‘God allemachtig’, was het enigste wat Marjon zo gauw kon zeggen en ze ging weer zitten, terwijl ze Kirsten hoofdschuddend aankeek. ‘Je weet toch dat ik eerst een poos moet acclimatiseren na een lange autotocht? Dan is mijn gevoel voor humor tijdelijk weg’.
Kirsten omhelsde haar even als troost en Esther klopte Marjon even op haar hand. ‘Heidi zou dat toch nooit doen?’, zei ze. ‘Als je bijgekomen bent, dan kunnen we, wat mij betreft, wel gaan. Of zijn we nog niet zover?’ en ze keek even naar de andere meiden. Iedereen knikte instemmend en aldus geschiedde. Heidi stapte in haar eigen bedrijfswagen, een handige Fiat Panda met vierwielaandrijving, wat zeker in de winter geen overbodige luxe was. ‘Goh, stoer wagentje is dat!’, complimenteerde José en wees naar de koeienvanger op de voorbumper en de verstralers op het dak. ‘Het lijkt wel alsof je op safari gaat’, lachte ze. Heidi legde haar uit dat dit in het bergachtige gebied hard nodig was. ‘Het lijkt inderdaad wat komisch voor een buitenstaander, maar deze auto wordt ook door het andere personeel gebruikt, bijvoorbeeld om verse kruiden en paddenstoelen te zoeken voor het restaurant. We proberen zoveel mogelijk met natuurlijke producten uit de bossen te werken en er zijn altijd toeristen, niet alleen gasten van ons, die in deze buurt gaan wandelen en dan een enkel verstuiken of iets breken, omdat ze ergens zijn gaan wandelen of klimmen en dan tot de ontdekking komen dat ze niet geschikt gekleed zijn. Als je daarboven gaat wandelen zonder een paar goede bergschoenen, glijdt je zomaar uit op de stenen en kun je een behoorlijke smak maken. Dat heeft mijn baas destijds doen besluiten tevens als een soort E.H.B.O. post te fungeren. Wij zijn meestal het dichtste bij, terwijl de dichtstbijzijnde arts eerst uit het dorp moet komen. Vandaar deze uitrusting.’
De meiden hadden wel door dat ze in een afgelegen gebied zouden zitten en dat er met Moeder Natuur niet te spotten viel.
Terwijl ze achter Heidi aanreden, konden ze genieten van het uitzicht. Ze verlieten het stadje westwaarts over de Rue George Sand waar de weg overging in een kronkelige bergweg, waar de bus van Marjon met de meiden en bagage erin aardig aan de bak moest vanwege de hellingen. Ze kregen steeds meer bewondering voor Heidi’s handig wagentje, die door Heidi behendig door de vele scherpe bochten werd geloodst. Na wat een eeuwigheid duurde voor Marjon, die met het zweet in de handen Heidi probeerde bij te houden, kwamen ze bij een zijweggetje. Ze sloegen de zijweg in en kwamen op het hoogste punt, op de Mont-Malgré-Tout, een wat kale plek in de bossen. Aan het einde van het weggetje bevond zich een oude boerderij, die wat aangepast was aan de nieuwe functie van kuuroord.
Heidi parkeerde de auto op een gereserveerde plek voor personeel en gebaarde dat de andere meiden om het gebouw heen moesten rijden. Esther vond het wat tegenvallen. ‘Ik dacht dat het een vrij groot en luxe ding moest zijn, maar als dit alles is, dan vind ik het niet zo bijzonder.’ Kirsten kon het oude gebouw wel waarderen. ‘Vind je het dan niet mooi? Het is toch stukken beter dan die moderne glazen gebouwen die ze tegenwoordig overal neerzetten en dan heb ik het nog niet over die figuren die oude gebouwen ombouwen tot iets hypermoderns, waar niets origineels meer aan is’.
Toen ze om het gebouw heen gereden waren, keken ze hun ogen uit. Tussen de bomen verscholen lag een laag, cirkelvormig gebouw, met glooiende daken, die voorzien waren van zonnepanelen. Marjon had ondertussen al een parkeerplaatsje bij de ingang gevonden en parkeerde het busje. Toen ze uitgestapt waren, kwam Heidi van de andere kant al aangelopen. ‘Zo, jullie hebben al een plekje gevonden, zie ik. Later kun je de auto wel in de parkeerkelder zetten, dan wordt het niet zo warm in de auto’.
Kirsten keek Heidi blijkbaar nogal vreemd aan, want Heidi begon een en ander uit te leggen. ‘Kijk, dat je iets niet ziet, wil niet zeggen dat het er niet is’, lachte ze. ‘Achter dat gebouw is een heel stuk uitgegraven voor een parkeerkelder. Ook liggen daar een aantal kamers waar jullie ook zullen logeren. M’n baas heeft deze oude boerderij opgekocht en laten verbouwen en een stuk bos is gekapt om ondergronds te kunnen bouwen. Daarna zijn er weer bomen geplant en is er alleen een stuk vrij gelaten om geen schaduw te krijgen van die bomen, zodat we zoveel mogelijk zonne-energie opwekken’.
De meiden waren diep onder de indruk. ‘Dat heeft aardig wat gekost’, merkte José op. ‘Dat klopt, maar de gemeente zat ook met deze boerderij in de maag, die verschillende eigenaren heeft gekend, die allemaal grootse plannen hadden, maar waar niets van terecht kwam. Hierdoor dachten sommige lokale mensen dat deze plek dan wel vervloekt moest zijn en dat deed de gemeente besluiten een betrouwbare exploitant te zoeken en via via kwamen ze bij mijn huidige baas terecht, die een hotel net buiten Monaco had, die hij te koop had staan omdat hij een kuuroord wou beginnen’.
‘Dat is heel wat anders dan Monaco!’, riep Esther uit. ‘Wat bezielde die man hier te gaan beginnen? Je zit kilometers uit de bewoonde wereld’.
Heidi knikte begripvol. ‘Dat klopt, maar als je al diverse goedlopende zaken hebt gehad en die met winst hebt kunnen verkopen, dan wil je wel eens wat anders. Hij had genoeg geld om de rest van zijn leven niet meer te hoeven werken, maar hij wou iets doen wat minder veeleisend was, zoals een kuuroord. Dat was trouwens een voorstel van de gemeente, die merkte dat daar behoefte aan was. En aangezien er hier in de buurt niet zoiets zat, vroegen ze mijn baas of hij hier niet iets in zag. Niet zozeer om zelf in het bedrijf te staan, maar om het op poten te krijgen’, vervolgde ze. Marjon floot goedkeurend. ‘Dus je baas maakte het succesvol en is nu rentenier.’, zei ze. Heidi schudde haar hoofd. ‘Nee, niet helemaal, al was dat wel de bedoeling’. ‘Hij wist wat goed personeel van het hotel over te halen, wat erg makkelijk ging omdat ze hem als een betrouwbaar en goed betalend persoon kenden, en al gauw kwamen gasten van dat hotel hier een kijkje nemen en velen kwamen het jaar daarop naar ons toe. Soms eerst een lang weekend, maar doordat wij onze diensten ook gingen uitbreiden, bleven sommigen hier gelijk een paar weken. Mijn baas begon het zo leuk te vinden, dat hij hier bijna dagelijks was. Tegenwoordig heb ik het hier voor het zeggen en alleen grote investeringen worden met m’n baas overlegd. Ik zal jullie straks wel aan hem voorstellen, want hij zal het wel leuk vinden weer eens Nederlanders te zien’.
Dat had Marjon inderdaad niet verwacht en vond het een prestatie dat Heidi zoveel vertrouwen van haar baas had, dat zij de dagelijkse leiding had van dit toch wel luxe kuuroord. ‘Komen de mensen alleen voor een kuurtje, of is er ook meer te doen?’, wou Kirsten weten. Heidi legde uit dat er ook in samenwerking met bedrijfjes uit de buurt van alles georganiseerd werd, zoals picknicken of een barbecue in het bos, of zwemmen in een nabij gelegen en pas ontdekt meertje in een grot. ‘Een meer in een grot? Je bedoelt ondergronds?’, riep Kirsten verbaasd. ‘Ja, gedeeltelijk wel. Toen een vorige eigenaar daar een stuk grond heeft gekocht, heeft ie vermoedelijk een stuk grond willen afgraven en is er een stuk ingestort, waardoor de grot en het meertje zichtbaar werden. Sommigen denken dat het extra goed is voor je gezondheid, maar daar distantiëren wij ons van. We gaan geen dingen de wereld in brengen die niet te bewijzen zijn. Doordat mijn baas aanbood om het puin op zijn kosten op te ruimen, zodat het voor toeristen aantrekkelijk werd, was de gemeente schappelijk met de prijs voor dat stuk grond en daardoor is die grot met dat meer van ons. Wij verhuren het weer aan een lokaal bedrijf dat namens ons arrangementen verzorgt. Het is en blijft een grot, dus zonder toezicht mag niemand daar zwemmen.’ De meiden liepen achter Heidi aan naar hun kamers en besloten gebruik te maken van de sauna.
Toen het ’s avonds donker werd, gingen ze met elkaar naar een open plek in het bos om te barbecueën. Doordat de meiden al een hele rit achter de rug hadden, maakten ze het niet laat en besloten vroeg te gaan slapen. ‘Morgen krijgen jullie ontbijt op de kamer en ik adviseer om dan badkleding aan te trekken, dan neem ik jullie mee naar dat meertje’, stelde Heidi voor. Dat leek de anderen een goed plan en nadat ze elkaar een goede nacht hadden gewenst, gingen ze naar hun kamers. Marjon en Kirsten deelden gezamenlijk een kamer en de naastgelegen kamer was voor José en Esther, die voor het slapen gaan nog even televisie gingen kijken. Al snel was het in beide kamers stil en waren de meiden in dromenland.
De grot
Kirsten werd wakker van geklop op de deur en slaperig deed ze de deur open. Het was Heidi die persoonlijk het ontbijt kwam brengen. ‘Goeiemorgen, mevrouw. Hebt u goed geslapen en is alles naar wens?’, vroeg ze plagerig. Kirsten liet haar binnen en keek toe hoe Heidi het ontbijt op de tafel zette. ‘Als jullie klaar zijn, kom dan maar naar het terras, dan haal ik jullie daar wel vandaan, want ik moet eerst nog mijn ronde doen. Daarna heb ik tijd voor jullie’. Kirsten knikte gapend en liet Heidi weer uit, die nu naar de kamer van de andere meiden ging.
Na het ontbijt besloten de meiden nog wel even snel te douchen, om dan met elkaar naar het terras te lopen. Het was net tien uur geweest en het was te merken dat het een warme dag zou worden. Doordat ze midden in het bos zaten, was het nog niet zo warm, maar dat zou snel veranderen.
‘Kijk, ik geloof dat ik Heidi’s autootje aan zie komen’, merkte Esther op en wees naar het zandweggetje wat door het bos slingerde. De anderen zagen het ook en toen de auto dichterbij kwam, zagen ze dat Heidi er niet alleen in zat.
De auto stopte vlakbij de meiden en Heidi en een onbekende man stapten uit. ‘Zo, jullie zijn er klaar voor?’, begroette Heide de meiden hartelijk. ‘Ik wil jullie even voorstellen aan mijn baas. Hij had geen vervoer, dus heb ik hem even snel opgehaald.’
Heidi’s baas was een man met een vriendelijke uitstraling. Grijs haar, een gewone lichte broek aan en sportschoenen aan z’n voeten. Niet wat ze zich hadden voorgesteld bij iemand die zo rijk was. ‘Welkom in ons paradijsje. Ik ben Tjeerd Rinsema, Heidi’s trotse werkgever. Ik had al gehoord dat er een groepje Nederlanders zou komen, dus wees extra welkom en schroom niet overal gebruik van te maken!’ en hij gaf de meiden allemaal een hand.
‘Het is hier zo mooi en vredig’, merkte Marjon op, ‘ik geef u groot gelijk dat u hier een resort bent begonnen.’
‘Daar heb je helemaal gelijk in.. eehm, Marjon was de naam geloof ik? Maar dankzij de inzet van Heidi en het andere personeel is het pas echt een succes te noemen. Zonder goed personeel ben je als eigenaar nergens en ik mag me gelukkig prijzen dat ze allemaal zo royaal voor me zijn. Heidi was vanaf het begin al van plan hier iets moois van te maken en ze heeft er ook de nodige cursussen voor gedaan, dus het is niet alleen door mijn toedoen.’
Heidi begon wat te blozen van die complimenten en doordat de andere meiden haar bewonderend aankeken. ‘Nou ja, ik vond het een mooie kans en die wou ik ook niet verpesten, vandaar dat ik het normaal vind er hard voor te werken.’, antwoordde ze bescheiden. Haar baas werd nu wat serieuzer. ‘Genoeg getreuzeld, dames. Er is werk aan de winkel!’ Heidi stond even perplex. ‘Wat moet er nog gebeuren dan? Anita weet wat er vandaag moet gebeuren en Pierre komt vandaag weer voor de tuin..’
Haar baas lachte. ‘Je moet je vriendinnen vermaken. Dát is het werk wat ik bedoel. Je hebt vrij gekregen om ze te vermaken en je was zelf ook aan een paar vrije dagen toe, dus opschieten met dat ontspannen!’
De meiden lachten. ‘Opschieten met ontspannen’; Heidi was er met open ogen ingetuind. Deze had zich weer hersteld en sprong nonchalant in de houding. ‘Ja baas!’, lachte ze en gebaarde naar de andere meiden dat ze maar in de auto moesten stappen. Nagewuifd door Heidi’s baas reden de meiden het bos weer in, op naar de grot met het meertje.
Na een half uurtje rijden (nou ja, het was meer hobbelen) kwamen ze aan bij een kleine parkeerplaats. ‘Zo, we zijn er’, zei Heidi terwijl ze de auto tegen de rand van de berm parkeerde. ‘Vanaf hier moeten we een stukje lopen en dan is er een trap omhoog naar het meertje.’ De meiden pakten hun tassen en liepen het zandpad af, dat voor de toeristen was aangelegd. ‘Kunnen jullie hier niet een betere weg aanleggen, want al die zandpaden is ook niets’, mopperde Kirsten. Heidi legde uit dat het met opzet zo primitief was gehouden, om te voorkomen dat toeristen massaal met de auto hier kwamen. ‘Nu zijn wij het meestal die hier met een auto komen, of een enkele gast die het aandurft zijn SUV smerig te maken en dat zijn er gelukkig maar weinig. En doordat wij arrangementen bieden, hoeven ze niet eens zelf te rijden. Nu rijden wij groepjes toeristen hier naar toe en staat het hier niet vol met auto’s met maar één of twee personen erin.’ Daar hadden de anderen nog niet aan gedacht en ze vonden het best slim.
Al snel kwamen ze bij de trap en boven aangekomen keken ze hun ogen uit. Een dikke tien meter onder hun glinsterde het heldere bergwater hun tegemoet. Op wat vogels na, was er niets of niemand te zien. Ze moesten via een andere trap naar het strandje en stonden toen direct aan de rand van het meertje. ‘Ik had het groter verwacht’, merkte Marjon op. ‘Dit is geen meer, maar een poel’ Heidi glimlachte en wees over Marjon’s schouder naar de overhangende rotsen. ‘Zie je die rotsen daar? Door de schaduw zie je het eigenlijk niet en je moet het ook weten dat het er is, maar toch is het er..’ sprak ze geheimzinnig, in afwachting van Marjon’s reactie.
‘Wat is daar dan?’, wilde Kirsten weten. Ze had haar kleren al uitgetrokken en droeg nu een wit badpak, wat nauwsluitend om haar slanke lichaam sloot.
Heidi wenkte Kirsten en liep het water in, dat tot haar knieën kwam. ‘Jij bent al omgekleed, dus loop maar voorzichtig naar die rotsen. Dan zie je dat je er onder door kunt zwemmen en dan kom je bij het grotere gedeelte. Waar we nu staan, is open en dat andere is als het ware nog ondergronds.’
Kirsten liep naar de rotsen, gadegeslagen door de andere meiden. Ze leek even te twijfelen, maar liet zich toen in het water zakken en zwom langzaam onder de overhangende rotsen door, uit het zicht van de anderen.
Na een poosje hoorden ze Kirsten roepen. ‘Wow! Ik ben er! Dit is echt groot, zeg. Jullie moeten ook komen.’ Heidi had zich ook al omgekleed en zwom ook naar de plek waar Kirsten in de grot was verdwenen, al snel gevolgd door de rest.
wordt vervolgd...
|
|
De sex verhalen op deze site zijn van erotische aard en kunnen schokkend of kwetsend overkomen.
De sex verhalen zijn geschreven door de bezoekers. sex-verhalen.net is hier niet aansprakelijk voor.
Wanneer een verhaal te kwetsend of te schokkend is kunt u dit via email aan ons melden en zullen wij dit verhaal verwijderen.
Klik hier als je een kwetsend verhaal wilt laten verwijderen (vermeld de titel en schrijver van het verhaal).
|
Laatste zoektermen:
Sitemap Sex-verhalen.net sitemap xml
|
|
Score van dit verhaal :
